Łobarzewski Jacek Jan (1818–1862), profesor botaniki Uniw. Lwow. Ur. w Dynowie, syn Fortunata i Joanny z Wiszniowskich. Po ukończeniu gimnazjum i pierwszych lat prawa na Uniw. Lwow. przerzucił się do nauk przyrodniczych i ukończył studia na uniwersytecie w Wiedniu. Już wtedy opublikował po niemiecku dwie prace: jedną o nowych okrzemkach wschodniego wybrzeża Adriatyku, drugą o krążeniu soków w Closterium humida. W l. 1840–4 przewędrował z W. Polem Karpaty od Bukowiny po źródła Wisły i zgromadził poważne zbiory florystyczne, głównie roślin niższych i kwiatowych; w r. 1845 wyprawili się obaj do Styrii i Tyrolu. Zebrane materiały opracowywał zimą u Pola w Mariampolu pod Gorlicami. Wkrótce stał się znany jako poważny badacz mchów i glonów (Muscorum frondosorum species novae halicenses, „Naturwissenschaftliche Abhandlungen”, Wien 1847, Musci hypnoidei Haliciae rariores, Lw. 1849).
Naczelną ideą wysiłków Ł-ego było jednak opracowanie geografii roślin w Polsce i dziełem Pojęcie geografii roślin i rzut oka na roślinność kuli ziemskiej (Lw. 1849) zapoczątkował u nas nową dyscyplinę – geografię botaniczną. Gromadzonych zapisków nie zdołał jednak opracować i wykorzystał je potem W. Pol. Poza tym dwukrotnie wypowiadał się Ł. na tematy leśne (Zdanie Towarzystwa Gospodarczego o zaprojektowanej przez ministerstwo szkole leśnej dla Galicji, Lw. 1850, O owadach lasy niszczących, „Rozpr. Galic. Tow. Gosp.”, Lw. 1851). W r. 1850 powołano go na katedrę historii naturalnej Uniw. Lwow., z której w r. 1852 wyodrębniono osobną katedrę zoologii, tak że Ł. wykładał botanikę i mineralogię. Pierwszy w Polsce wykładał anatomię i fizjologię roślin oraz historię botaniki, w r. 1851 wprowadził ćwiczenia mikroskopowe roślin, w r. 1852 założył uniwersytecki ogród botaniczny, którego został dyrektorem i w którym już po pięciu latach prowadził zajęcia szklarniowe. W okresie bachowskim szykanowany był przez niemieckich profesorów L. Pebala i M. Schmidta. Zmarł 5 I 1862 we Lwowie. Żonaty był z Agnieszką z Wiszniowskich, z którą miał syna Czesława. Zbiory Ł-ego zakupiło od wdowy Muzeum Dzieduszyckich, wątrobowce opracowała w r. 1911 F. Lilienfeld, mchy T. Wiśniowski.
Boniecki; – Finkel L., Starzyński S., Historia Uniwersytetu Lwowskiego, Lw. 1894; Krzemieniecki S., Karta z dziejów botaniki w Polsce, „Acta Societatis Botanicorum Poloniae” 1934 supl. s. 13–31; – „Czas” 1862 nr z 9 I; „Kur. Warsz.” 1862 nr 7; – B. Ossol.: rkp. 4 1864 s. 376–7.
Stanisław M. Brzozowski